Zakażenia Wirusowe
Ospa wietrzna
Ospę wietrzną nie należy mylić z ospą czarną. Ospa wietrzna roznoszona jest przez bezpośredni kontakt, drogą kropelkową lub przez zakażone wirusami przedmioty. Wywoływana jest przez wirus. Zachorowanie daje zwykle odporność do końca życia. Wirus przyjmuje postać ukrytą i w formie uśpionej pozostaje w organizmie człowiek do końca życia. W warunkach obniżonej odporności organizmu może dojść do reaktywacji wirusa i rozwoju półpaśca.
Początkowymi objawami przed pojawieniem się wysypki mogą być: brak apetytu, złe samopoczucie, objawy podobne do tych przy przeziębieniu jak bóle głowy, gorączka. Wysypka rozpoczyna się małymi, czerwonymi krostkami przypominającymi ukąszenie owadów, które zmieniają się w pęcherzyki, a następnie wysychają, przybierając postać brązowych strupów. Dzieje się to w ciągu 24 godzin, a nowe rzuty wysypki mogą pojawiać się przez 4, 5 dni. Krosty pojawiają się najpierw na plecach, klatce piersiowej, głowie a w kolejnych dniach tułowi, rękach i nogach. Mogą umiejscowić się w jamie ustnej, odbycie, pochwie i cewce moczowej.
Swędzenie jest w przypadku ospy najbardziej kłopotliwy objawem.
Nie wolno dopuścić do drapania, bo może to prowadzić do rozwoju infekcji.
U większości ospa wietrzna ma łagodny przebieg, czasem może prowadzić do groźnych powikłań: zakażenia bakteryjnego skóry, zakażenia układu oddechowego, powikłań neurologicznych lub zapalenia układu trawiennego.
Stosuje się leki przeciwgorączkowe i przeciwbólowe, a nie zawierających salicylanów, czyli np. aspiryna, gdyż może dojść do patologicznych zmian narządów wewnętrznych w tym mózgu i wątroby. Na świąd można zastosować leki przeciwhistaminowe.
Profilaktyką jest izolacja chorych. W Polsce dostępna jest szczepionka zalecana przez Ministerstwo Zdrowia.
Pierwszą dawkę przyjmuje się pomiędzy 13 a 14 miesiącem życia, a drugą 6 tygodni później.